۱. ایگنیشس: شورشی در قفس اندیشه‌های کهنه
ایگنیشس نماد مردی‌ست که در آرمان‌های ازکارافتاده اسیر است؛ او به جای زندگی در لحظه، به گذشته‌ای خیالی پناه می‌برد. با تحقیر جامعه، می‌خواهد احساس برتری کند، اما رفتارش گواهی بر ناتوانی‌اش است. تضاد میان عقاید بلندپروازانه و زیست ابلهانه‌اش، خاستگاه اصلی طنز رمان است. تول، تصویری از انسانی خشمگین اما درمانده ارائه می‌دهد. ایگنیشس شورشی‌ست بی‌انقلاب، اسیری‌ست در قفس ذهن خودش. این شخصیت، ترکیبی‌ست از خنده، ترحم و خشم.

۲. نیواورلئان، شهری با ریتمی از آشوب
شهر نیواورلئان در این رمان، تنها یک پس‌زمینه نیست، بلکه خود یک شخصیت زنده است. پر از فروشگاه‌های کهنه، خیابان‌های شلوغ و آدم‌هایی خسته از زندگی روزمره. هر کوچه و مغازه، صحنه‌ای از آشوب‌های کوچک انسانی‌ست. تول با توصیف‌هایی دقیق، از شهر، جهانی پر از ریا، غرور و تلاش‌های بی‌نتیجه می‌سازد. ایگنیشس در این شهر، بیشتر گم می‌شود تا این‌که معنایی بیابد. شهر، مانند خودش، ترکیبی‌ست از بی‌نظمی و معناطلبی. اینجا همه دنبال چیزی هستند، اما کسی نمی‌داند دقیقاً چه.

۳. تقابل اندیشه و عمل؛ بحران شخصیت اصلی
ایگنیشس مدام نظریه می‌دهد، کتاب می‌خواند، سخنرانی می‌کند؛ اما از انجام یک کار ساده عاجز است. او زندگی را نمی‌فهمد، تنها تفسیر می‌کند. این شکاف میان اندیشه و عمل، همان گره اصلی داستان است. او تلاش می‌کند جنبشی راه بیندازد، اما حتی از شغل ساده‌ی فروش هات‌داگ هم برنمی‌آید. هر بار که وارد جامعه می‌شود، جامعه او را پس می‌زند. بحران ایگنیشس، بحران مردی‌ست که در تئوری زندگی می‌کند. این بحران، جهان رمان را به جهانِ خنده‌های تلخ بدل می‌کند.

۴. مادر، نجات‌یافته‌ی بی‌صدا
خانم ریلی، مادر ایگنیشس، در آغاز زنی ناتوان و منفعل است. اما در مسیر داستان، به تدریج به زنی قوی و تصمیم‌گیر تبدیل می‌شود. برخلاف پسرش، او یاد می‌گیرد با واقعیت کنار بیاید. تول با هنرمندی، قدرت تحول در سکوت را در او می‌نشاند. در پایان، این مادر است که از شر پسر رها می‌شود و نه برعکس. این وارونگی نقشی معنادار دارد. مادر، نماینده‌ی آن بخشی از انسان است که می‌آموزد، رها می‌کند و ادامه می‌دهد.

۵. ادبیات طنز؛ ابزاری برای افشای ابتذال
تول با استفاده از طنز، جهان امروز را به نقد می‌کشد، بی آن‌که موعظه کند. همه چیز در رمان، خنده‌دار است و در عین حال اندوه‌زا. طنز او، مانند آینه‌ای‌ست که چهره‌ی زشت جامعه را با لبخندی مرگبار بازتاب می‌دهد. ایگنیشس، از شدت جدی‌بودن، مضحک است. تول از طنز، نه برای سرگرمی، بلکه برای افشاگری استفاده می‌کند. او نشان می‌دهد چگونه می‌توان با خنده، حقیقت را بی‌رحمانه‌تر فریاد زد. این ادبیات، خنده‌ را به ابزاری برای اندیشیدن بدل می‌سازد.

۶. تراژدی نبوغ خاموش‌مانده
زندگی جان کندی تول، تراژدی‌ای واقعی‌ست. نویسنده‌ای که استعدادش دیده نشد، و در تنهایی خود را کشت. رمانش، مانند قهرمانش، ترکیبی از نابغه و ابله است. موفقیت پس از مرگ او، شاید طعنه‌ای‌ست از سوی سرنوشت. «اتحادیه ابلهان» تنها یک کتاب نیست؛ سندی‌ست بر ظلمی که بر نبوغ می‌رود. وقتی کسی با چنان قدرتی می‌نویسد، و نادیده گرفته می‌شود، بی‌رحمی جهان روشن‌تر می‌شود. این اثر، زنده‌ترین یادگار مردی‌ست که در خاموشی خندید و در سکوت گریست.